Ä Seebnerfrau verzellt:
„Mi Grossvatter het d Seebemühli ghaa und zu dere het au no d Belzmühli gköört. Het er in der erschde zweni Wasser ghaa, so isch er in die angeri go mahle. Me het immer gmunklet, der Belzmühligeist geech dört umm. Der Grossvatter het aber nüt ungrads gmerkt, numme dass em albe über Nacht Öl äwägg choo isch, woner brucht het für d Lager z schmiire. Schliesslig het er deer Sach welle ufe Sprung choo und dä Geischt luege z verwütsche.
Er het voräwägg starke Kaffi drunke, ass er über Nacht wach bliibe isch. Denn isch er in der Mühli ufs Rueijibett gläge wie süscht, het aber gwardet und uffbasst. Wo alls so müxelistill gsii isch, chunnt ä grossi, graui Ratte derhäär z dyche. Si got zu der Ölfläsche häre, hänkt ihre lange Schwanz drynabe, dunkt en im Öl umme, zieht en use und schläckt en denn ganz süüferlig ap. Der Grossvatter het lut use müesse lache, woner dä Belzmühligeist dääwäg bi der Dat erdappt het. Der Müller het doo ne Bandoffelzapfe in d Fläsche druckt und fo doo aa hets in der Belzmühli nimme gspuckt.“
-erzählt von Mina Müller-Schneider
-notiert von Elisabeth Pfluger